Włosy - atrybut kobiecości. Historia

Przywiązujemy ogromną uwagę do naszych włosów, nawet jeśli nie jesteśmy włosomaniaczkami. Zadbane są wspaniałą ozdobą, niezależnie od długości, ale suche, zniszczone czy przerzedzone stają się powodem zmartwień i utraty pewności siebie. I zawsze tak było.

Wokół włosów kręcił się świat kobiet. Moda zmieniała się, ale w każdej epoce obowiązywał konkretny wymóg dla fryzury. Dlatego, kobiety imały się najróżniejszych, często dziwnych, sposobów na idealne uczesanie.

Już w epoce kamienia łupanego możemy znaleźć pierwsze dowody na pielęgnację włosów. Są nimi grzebienie :) Czesano się wówczas ośćmi ryb. Według starych malowideł był to rodzaj... gry wstępnej!

Egipt

W czasach starożytnych używano grzebieni drewnianych i kamiennych. Popularne były też ołowiane, które przywracały włosom naturalnie ciemny kolor, ale były niezwykle szkodliwe. (O ołowiu można poczytać tutaj).

W większości przypadków golono jednak głowy na łyso i noszono piękne peruki z naturalnych włosów. Miały one bardzo sprytnie rozwiązaną klapkę do wpuszczania świeżego powietrza. Z uwagi na panujące upały, pomysł sprawdzał się.

Grecja

Panowała tu moda na sploty i warkocze. Na większe okazje włosy rozpuszczano. Włosy również kręcono w loki przy użyciu pierwszych prymitywnych lokówek - nawijając na nagrzany w ogniu pręt.

Ideałem była kobieta jasnowłosa, jak grecka Bogini Afrodyta, więc wszelkim dostępnymi sposobami starano się włosy rozjaśnić, nawet kosztem swojego zdrowia. Mieszanki sporządzano na bazie popiołu, gliny, miedzi i ołowiu. Nałożona na włosy, rozjaśniała je przy udziale słońca i to dość skutecznie, bo Greczynki są przecież brunetkami. Niestety, często kończyło się to stanami zapalnymi skóry głowy.

Rzym

W Rzymie stosowano metodę rozjaśniania na kozie sadło z popiołem bukowym i rumiankiem. Jeśli koloryzacja zawodziła, noszono peruki. Sporządzano je z warkoczy germańskich niewolnic.

Średniowiecze

Kobiety w tej epoce nie musiały za bardzo martwić się tym, co miały na głowie, bo należało włosy jak najlepiej schować. Ideałem było bardzo wysokie czoło i ciało bez ani jednego włoska. To wtedy zaczęto stosować na szeroką skalę depilację. Wtedy też kobiety zaczęły chorować na anoreksję. Ucieleśnieniem piękna była kobieta wybitnie chuda i wybitnie blada, jakby przezroczysta.

Modne były włosy zarówno jasne, jak i ciemne. Nie tolerowano tylko rudych. Dziewczynki o tym kolorze włosów były bardzo źle traktowane i posądzane o konszachty z diabłem.

Renesans 

Nadal króluje wysokie czoło i jasne włosy. Tym razem otrzymuje się je przy pomocy specjalnego rozłożystego kapelusza. Pukle są na nim wykładane i poddawane działaniu słońca. Zabieg udawał się dzięki smarowidłu z niedźwiedziego sadła i sody kaustycznej.

Ciemne włosy należało mieć jak najciemniejsze, więc na szeroką skalę używano toksycznych ołowianych grzebieni i farb roślinnych bazujących na tym tlenku.

Barok

Rozpoczyna się moda na fontaże. Nazwa pochodziła od nazwiska kochanki Ludwika XIV, panny de Fontages. Nosiła ona perukę przyozdabianą najrozmaitszymi gadżetami: ptaszkami, kokardkami, koralikami, kwiatkami. Kobiety oszalały na punkcie tego nakrycia głowy. Moda osiągnęła wręcz apodyktyczne rozmiary i rusztowanie rozrosło się do kilkukilogramowych wystaw!

Peruki pudrowano na najdziwniejsze kolory - róż, zieleń, niebieski - i oczepiano figurkami przedstawiającymi członków rodziny, przekonania polityczne a nawet charakter noszącej je osoby.

Perukarstwem zajmowali się wykwalifikowani fryzjerzy, którzy pracowali nad wizerunkiem skomplikowanego nakrycia głowy, korzystając z... drabiny.

Majstersztyki nie mieściły się wraz z damą do karocy, więc zdejmowano je i stawiano na dachu pojazdu...

Ponieważ higiena w tamtym czasie upadła na całkowite dno, albowiem, na dworach, niesmacznym było mycie się częściej jak 2 razy w roku, w perukach mnożyły się wszy i inne robactwo. Noszono więc przy sobie złote młoteczki, którymi ów insekty były ekterminowane.

Peruk nikt nie mył i nie prał, wyłącznie je wietrzono i pudrowano. To samo czyniono z ciałami. Brudna, śmierdząca, zapocona skóra, pudrowana raz po raz, pokrywała się skorupą pryszczy. Co większe maskowano, naklejając pieprzyki z jedwabiu. Z czasem powstał nawet pieprzyk-kod. Zależnie od umiejscowienia, wyrażał nastrój kobiety w danym dniu.

Zainteresowane dodatkowymi ciekawostkami z tego okresu?

Dwory nie posiadały toalet. Kobiety załatwiały się na stojąco wprost na podłogę, albo robiły to pod ścianami. Pałac w Wersalu do dziś cuchnie z tego powodu.

Podobnie jak peruk, ubrań również nie prano, wyłącznie wietrzono.

Kobiety w czasie menstruacji po prostu nie wychodziły z pokoju.

Poranne mycie ograniczało się do przemycia oczu.

Myli się wyłącznie chłopi i biedota. Szlachcie nie wypadało się myć. Uważano, że przez umyte ciało wnika szatan.

Mnożyły się choroby, które dziesiątkowały dzieci. Średnia wieku umierania dorosłych nie przekraczała 30-40 lat!

Oświecenie

Dopiero w XVIII wieku nadeszło olśnienie i powrót do naturalnych form i sposobów dbania o włosy. Obowiązywały wyłącznie loki, loczki i fale. Kobiety miały wyglądać naturalnie i... słodko. 

Romantyzm

Pojawiają się słodkie fryzurki z loczkami, w które wpina się perełki i wstążeczki.

Styl, który przetrwał do dziś, na który decydujemy się, wybierając na wesele czy studniówkę.